دل خویش را از شرارت حراست کنید
با زرِه از جنس پارسایی
سال‌ها قبل، هنگام که تازه در کشور کامرون به مسیح ایمان آورده بودم، زنی در نیجریه، ادعای راجع به خدمت خویش به اهریمن منتشر ساخت. او بازگو کرد که از نیمه شب تا ساعت دو بامداد، پر فعالیت ترین ساعات در عالم ظلمت به شمار می‌آیند. در پی آن، مؤمنان را تشویق می‌نمود تا در این ساعات، نیایش‌های رزم روحانی را به جا آورند. اما متاسفانه این روایت (و حکایت‌های مشابه)، نسلی را متاثر ساخت تا درک محدودی از دعا و نبرد روحانی داشته باشند و آن را به چند ساعت در زمان خاص از شب برای مبارزه با گناه محدود کنند.
در حالی که هیچ محدودیتی در دعا کردن چه در نیمه شب و چه در ساعت ۲ بامداد یا هر زمانی دیگری از روز وجود ندارد، این باور که آن ساعات از نظر روحانی خصمانه ترین هستند، به شدت گمراه کننده و اشتباه است. پولُس بر عکس آن را آموزش می‌دهد. هر ساعت، و هر لحظه زمانی نبرد است. برای مسیحیان واقعی، جنگ روحانی یک شیوه‌ای از زندگی است. اگر هر مسیحی‌ای در حال نبرد نباشد، آن مسیحی در نبرد با گناه شکست می‌خورد.
ما باید «در روز شرارت» (افسسیان ۶: ۱۳) خود را مسلح سازیم، دوران شرارت کنونی که قدرت تاریکی یعنی ابلیس، دائماً چنگال‌های خود را علیه قوم خدا برافراشته است. هر روز در زمین، روزی است که شرارت و شریران در تلاش اند تا بر مومنان غلبه کنند (افسسیان ۵: ۱۶). مسیحیان همواره در حال جنگ علیه سلطنت‌ها، فرمانروایان، قدرت‌های کیهانی، تاریکی و نیروهای روحانی شرور در مکان‌های آسمانی هستند. و اگر تمام زندگی نبرد است، باید همیشه مسلح و برای نبرد کاملاً آماده باشیم. ما به زرهی مانند زره عدالت و پارسایی نیاز داریم.
جوشن یا زره پارسایی چیست؟
جوشن عدالت، در واقع بخشی از زره روحانی است که کلیسا هنگام ورود به جنگ روحانی آن را بر تن می‌کند (افسسیان ۶: ۱۴). در اشعیا ۵۹، یهوه خود را به عنوان پادشاهِ جنگاور معرفی می‌کند که زرهی چون همین جوشن بر تن دارد:
«او دید که کسی نبود، و به شگفت آمد که شفاعت کننده‌ای وجود نداشت. پس بازوی خودش برای او نجات به ارمغان آورد، و عدالت وی، از او حمایت کرد، پس عدالت را چون زره بر تن کرد، و کلاهخود نجات را بر سر نهاد؛ جامهٔ انتقام را در بر کرد» (اشعیا ۵۹: ۱۶ – ۱۷).
یهوه به عنوان پادشاهِ جنگاور ظاهر می‌شود تا شرارت را جزا دهد، تا ملت‌ها از مغرب تا مشرق، «از نام یهوه خواهند ترسید، و از محل طلوع آفتاب، از جلال وی ترسان خواهند بود.» (اِشعیا ۵۹: ۱۹). عهد عتیق تنها یک جنگاور را می‌شناسد که برای نبرد با شرارت و برای جلال نام خود، جوشن عدالت را بر تن می‌کند (اشعیا ۱۱: ۵). او برای عظمت خویش می‌جنگد.
زمانی که پولُس رسول از تصویر سلطنتی خدای جنگاور در عهد عتیق بهره می‌گیرد و آن را با کلیسا منطبق می‌سازد، حقیقتی والا را آشکار می‌سازد یعنی اینکه کلیسا اکنون نماینده‌ی یهوه در زمین است، لشکری آسمانی که با زرهِ پادشاه خود، علیه تاریکی می‌جنگد. در مسیح، کلیسا نه تنها در خدمت جلال خداست، بلکه به شباهت او در آمده و همان سلاح‌های جنگ را بر تن دارد. بدین گونه، مسیحیان نه فقط برای نام خداوند می‌رزمند، بلکه در هیئت و شباهت خدای خویش می‌جنگد.
در افسسیان ۶، «جوشن عدالت» به زندگی فعال، مشحون از حضور روح‌القدس و تعهد زندگی در عدالت اشاره دارد نه به عدالت انتسابی که در لحظهٔ ایمان عطا می‌شود. اینکه پولُس فرمان می‌دهد تا این زره را «برتن کنید»، نشانگر وظیفه‌ی ایماندارد در پیروی از الگوی پادشاهِ جنگاور خویش است. عدالت انتسابی، عطیه‌ای است که در لحظه‌ی ایمان محقق می‌شود؛ اما عدالت و پارسایی زندگی، در بستر اطاعت و رشد روحانی تحقق پیدا می‌کند.
انسان نو در مسیح خداوند آفریده شده است تا، «در پارسایی و قدّوسیت حقیقی، شبیه خدا باشد» (افسسیان ۴: ۲۴). این آفرینش جدید، همانند خلقت نخست، ثمر می‌آورد و آن ثمر، عدالت است (افسسیان ۵: ۹). در مقام خلقتی نو ازجانب خدا، ما به واسطه‌ی ایمان، در مسیر عدالت زندگی می‌کنیم و در آن رشد کرده بالغ می‌شویم. از این رو، جوشن عدالت چیزی نیست جز سبکی از زندکی که ازایمان به مسیح جان می‌گیرد و به تقدس می‌شتابد.
چطور در پارسایی آراسته شویم؟
پولُس مومنان را فرا می‌خواند که جوشن عدالت را به گونه‌ای مستمر و تدریجی بر تن نمایند. اما این کار چگونه ممکن است؟ پاسخ در ایمان نهفته است. به گفتهٔ پولُس «افزون براین همه، [در همه چیز] سپر ایمان را بر گیرید» (افسسیان ۶: ۱۶ برداشت نویسنده از متن) . واژهٔ «همه» در سیاق فوری خود، اشاره به اجزای کامل زره دارد و از این رو، چگونگی پوشیدن آن‌ها را تبیین می‌کند. جوشن یا زرِه عدالت، به واسطهٔ ایمانی که در مسیح عدالت ما، استوار است، پوشیده می‌شود (اول قرنتیان ۱: ۳۰). ایمانی که در افسسیان ۶: ۱۶ بدان اشاره شده، ایمانی پویا، زنده و مبتنی بر اعتماد به مسیح و فدیهٔ تمام عیار اوست.
در اتحاد با مسیح، کلیسا به صورت و سیرت خدای خود مبدل شده است؛ لشکری آماده که در نبرد مقدس، با همان زرهِ شاهِ آسمانی خود، علیه تاریکی صف آرایی می‌کند.
یکی از شیوه‌های ابراز ایمان ما (و به تبع آن، پوشیدن زره عدالت)، دعا کردن است. پولُس فرمان می‌دهد که زره خدا را بپوشیم «و در همه وقت، با همه نوع دعا و تمنا، در روح دعا کنید« (افسسیان ۶: ۱۸). اما چگونه دعا کردن با پوشیدن جوشن عدالت مرتبط است؟ ما به طول فعال این زره را زمانی به تن می‌کنیم که از خدا، جنگاور عادل مان، در خواست می‌کنیم تا ما را در عدالت و پارسایی رشد دهد. وقتی وسوسه به گناه فرا می‌رسد، نزد او فریاد بر می‌آوریم. وقتی ایمان مان ضعیف است، نزد او استغاثه می‌کنیم. در اتکا به او و از راه ایمان، به شکل تدریجی بیشتر شبیه او می‌شویم.
برداشتن شمشیر روح که همان کلام مقدس خداوند است، نیز وسیله‌ای برای پوشیدن جوشن عدالت است. در کتاب مقدس، جلال خدا را می‌بینیم (اول سموئیل ۳: ۲۱)، و با دیدن آن جلال، به تدریج به صورت او مبدل می‌شویم (دوم قرنتیان ۳: ۱۸). پس برای عادل شدن باید کلام مقدس را مطالعه کرد. اگر کلام خدا را نادیده بگیرید این زره را نخواهید داشت.
فراموش نشود که از سوی دیگر این جوشن را در کنار همدیگر در کلیسا بر تن می‌کنیم. دعوت به آراسته شدن به هیئت و یا شباهت پادشاه مبارز ما و مشارکت در نبرد با شرارت، در واقع دعوتی جمعی است. کلیسا نه تنها بدن است بلکه لشکر خدا نیز است. نمی‌توان خود را از جماعت خدا جدا کرد و انتظار داشت که بتوان زره به تن کرد و در نبرد ایستاد. گرچه نبرد و مبارزه شخصی در پی پارسایی ضروری است، اما در کنار هم بسیار قوی تر هستیم. شما به تنهایی نمی‌توانید بجنگید. برای ایستادگی در روز‌های شرارت، به کلیسای محلی خود نیاز دارد.
برای شرارت هیچ فرصت ندهید
در نبردی که در ساحت روح جریان دارد، ابلیس در پی آن است که ما را از تمجید خدا باز دارد و از آن‌که با زندگی هایی آراسته به پارسایی، بازتاب دهندهٔ صورت او باشیم، جلوگیری کند. او مانع پیگیری قداست در ما می‌شود، چرا که از جلال خدا نفرت دارد.
ممکن است پرسیده شود که چگونه جوشن پارسایی ما رد برابر قدرت‌ها، سلطه داران، نیروهای کیهانی و قوای شر روحانی محافظت می‌کند؟ پاسخ آن است که زمانی که ایمانداران در گناه فروم می‌روند، برای ابلیس دروازه‌ای به سوی تأثیر گذاری گشوده می‌شود. پولُس روسل کلیسا را فرا می‌خواند که «و ابلیس را مجال ندهید» (افسسیان ۴: ۲۷). زمانی که با گناه خود به او فرصت می‌دهیم، در واقع به شیطان اجازه می‌دهیم که نفوذی ویرانگر و مخالف با جلال خدا در جهان داشته باشد؛ و تلاش‌های ما را برای تمجید خدا در خدمت، رسالت، ازدواج و زندگی تضعیف کند. گناهان ما همچنین فرصتی برای ابلیس فراهم می‌ئازد تا کلیسا و مسیح او را بدنام سازد «اول تیموتائوس ۵: ۱۴).
اما هنگامی که ما با اعتماد به قدرت نجات بخش خدا در انجیل، با جدیت در پی عدالت می‌کوشیم و خود را با فروتنی به او تسلیم می‌کنیم، در برابر ابلیس مقاومت می‌نماییم و او را از خود می‌رانیم. او قادر نیست ایمان ما را فرو بلعد (یعقوب ۴: ۷؛ اول پطرس ۵: ۸).
آنگاه که ابلیس زمزمهٔ نا امیدی سر می‌دهد
هرگاه که در پوشیدن زره پارسایی کوتاهی می‌کنیم که همگی به نوعی با چنین رویکرد گهگاهی رو برو می‌شویم یاد آوری کار مسیح در روی صلیب، چراغ امید ماست. زیرا که او به خاطر گناهان ما جان داد، زیرا که او خود عدالت و پارسایی ماست، ما در او نه فقط پیروز که بیش از پیروزیم؛ در او که ما را محبت نمود و جان خود را برای ما فدا کرد (رومیان ۸:۳۷). پس حتی در تلخ ترین لغزش‌ها، می‌توانیم سرود امید را سر دهیم:
«زمانی که شیطان مرا به نا امیدی می‌خواند،
و از گناهی که در درون نهفته است پرده بر می‌دارد،
چشمانم را به اوج می‌دوزم و او را می‌بینم،
او که نقطهٔ پایان همهٔ گناهان من است.
چون نجات دهندهٔ بی‌گناه به مرگ سپرده شد،
جان گناه آلود من رها و آزاد شمرده می‌شود؛
زیرا خدای دادگر، از دیدن او خشنود است،
و به خاطر او، مرا می‌بخشد.»
پس دیدگانت را به عیسی مسیح بدوز، نه به زمزمه‌های محکومیت آمیز شیطان؛ و پارسایی و کمالت را در او باز شناس. با تکیه بر کاری که او برایت تمام کرده است، بر خیز، غبار شرم را از خود بِتکان، و زره پارسایی در حال رشدت را بپوش. دیگر هیچ تیری از تیرهای آتشین ابلیس نخواهد توانست تا به قلبت نفوذ کند.
دیو دونه تمفو استادیار دروس کتاب مقدس و الهیات، و مسئول هماهنگی مرکز اموزشی شعبهٔ کامرون در کالج بیت‌الحم است.